My sister, Michelle-Ann Iking's 3% chance of conceiving naturally was a success! Here's her story:
(My apologies as I've been overwhelmed with personal matters. I've only managed to get to my desk. So finally got around posting this).
This is the story behind my sister's pregnancy struggle and how she shared her journey over her Facebook page.
Because some may have not caught her LIVE session chat with me (https://www.facebook.com/daphneiking/videos/687743128744960/) , or read her lengthy post (as it's a private page);
she's allowed me to copy and paste it over my wall, in case you need to know more about her thought process on how AND why she focused on the 3% success probability. Read on.
-------------------------------------------
Posted 10th May 2020.
FB Credit: Michelle-Ann Iking
A week ago today I celebrated becoming a mother to our second, long awaited child.
Please forgive this mother's LONG (self-indulgent) post, journalling what this significant milestone has meant for her personally, for her own fallible memory's sake as well as maybe to share one day with her son.
If all you were wondering was whether I had delivered and if mum and bub are OK, please be assured the whole KkLM family are thriving tremendously, and continue scrolling right along your Newsfeed 😁.
OUR 3% MIRACLE
All babies are miracles... and none more so than our precious Kiaen Aaryan (pronounced KEY-n AR-yen), whose name derives from Sanskrit origins meaning:
Grace of God
Spiritual
Kind
Benevolent
...words espousing the gratitude Kishore and I feel for Kiaen's arrival as our "3% miracle".
He was conceived, naturally, after 3 years of Kishore and I hoping, praying and 'endeavoring'... and only couples for whom the objective switches from pure recreation to (elusive) procreation will understand how this is less fun than it sounds ...
3 years during which time we had consensus from 3 different doctors that we, particularly I (with my advancing age etc etc) had only a 3% chance of natural conception and that our best hope for a sibling for our firstborn, Lara Anoushka, was via IVF.
Lara herself was an 'intervention baby', being one of the 20% of babies successfully conceived through the less intrusive IUI process, after a year and a half of trying naturally and already being told then my age was a debilitating factor.
We had tried another round of IUI for her sibling in 2017 when Lara was a year old. And that time we fell into the ranks of the 80% of would-be parents for whom it would be an exercise in futility... who would go home, comfort each other as best they could, while individually masking their own personal disappointment... hoping for the best, 'the next time around'...
So the improbability ratio of 97% against natural conception of our second baby, as concurred by the combined opinion of 3 medical professionals, was a very real, very daunting figure for us to have to mentally deal with.
Deep, DEEP, down in my heart however, though I had many a day of doubt... I kept a core kernel of faith that somehow, I would again experience the privilege of pregnancy, and again, have a chance at childbirth.
And so, the optimist in me would tell myself, "Well, there have to be people who fall in the 3% bucket... why shouldn't WE be part of the 3%?"
Those who know me well, understand my belief in the Law of Attraction, the philosophy of focusing your mind only on what you want to attract, not on what you don't want, and so even as Kishore and I prepared to go into significant personal debt to attempt IVF in the 2nd half of 2019, I marshalled a last ditch effort to hone in on that 3% chance of natural conception... through research coming across fertility supplements that I ordered from the US and sent to a friend in Singapore to redirect to me because the supplier would not deliver to Malaysia.
I made us as a couple take the supplements in the 3 month 'priming period' in the lead up to the IVF procedure - preconditioning our bodies for optimum results, if you will.
At the same time, I had invested in a sophisticated fertility monitor, with probes and digital sensors for daily tracking of saliva and other unmentionable fluid samples, designed to pinpoint with chemical accuracy my state of fertility on any given day.
(UPDATE: For those interested - I obtained the supplements and Ovacue Fertility Monitor from https://www.fairhavenhealth.com/. Though I had my supplies delivered to a friend in Singapore, and redirected to me here since the US site does not deliver to Malaysia, there are local distributors for these products, you will just have to research the trustworthiness of the vendors yourself...)
I had set an intention - in the 3 months of pre-IVF priming, I would consume what seemed like a pharmacy's worth of supplements, and track fertility religiously... in hopes that somehow, within the 3 month priming period, we would conceive naturally and potentially save ourselves a down payment on a new property... and this was just a projection on financial costs of IVF, not even considering the physical, emotional and mental toll it involves, with no guarantee of a baby at the end of it all...
It was a continuation of an intention embedded even with my first pregnancy, where all the big ticket baby items were consciously purchased for use by a future sibling, in gender neutral colours, in hopes that sibling would be a brother "for a balanced pair", though of course any healthy child would be a welcome blessing.
It was a very conscious determination to always skew my thoughts in service of what the end objective was. For example, when 3+year old Lara would innocently express impatience at not yet having a sibling, at one point suggesting that since we were "taking too long to give her a baby brother/sister", perhaps we should just "go buy a baby from a shop", instead of getting defensive or berating the baby that she herself was, we enlisted Lara's help to pray for her sibling... so in any place of worship, or sacred ground of any kind that we passed thereon, Lara would stop, close her eyes, bow her small head and place her tiny hands together in prayer, reciting earnestly, "Please God, please give me a baby brother or baby sister."
After months and months of watching Lara do this, in the constancy of her childlike chant, Kishore started feeling the pressure of possibly disappointing Lara if her prayer was not answered. Whereas for me, Lara's recitation of her simple wish became like a strengthening mantra, our collective intention imbued with greater power with each repetition, and the goal of a sibling kept very much in the forefront of our minds (hence our calling Lara our 'project manager' in this endeavour).
And somehow in the 2nd month of that 3 month period, a positive + sign appeared on one of the home pregnancy tests I had grown accustomed to taking - my version of the lottery tickets others keep buying in hopes of hitting the jackpot, with all the cyclical anticipation and more often than not, disappointment, that entails...
This time however I was not disappointed.
With God's Grace, (hence 'Kiaen', a variation of 'Kiaan' which means 'Grace of God'), my focus on our joining the ranks of the 3% had materialised.
It seems poetic then, that Kiaen chose to make his appearance on the 3rd May, ironically the same date that his paternal great-grandfather departed this world for the next... such that in the combined words of Kishore and his father Kai Vello Suppiah,
"The 1st generation Suppiah left on 3rd May and the 4th generation Suppiah arrived on 3rd May after 41yrs...
One leaves, another comes, the legacy lives on..."
***
KIAEN AARYAN SUPPIAH'S BIRTH STORY
On Sunday 3rd May, I was 40 weeks and 5 days pregnant.
The baby was, in my mind, very UN-fashionably late past his due date of 29th April, so as much as I had willed and 'manifested' the privilege of pregnancy, to say I was keen to be done with it all was an understatement.
In the weeks leading to up to my full term, I had experienced increasingly intense Braxton-Hicks 'practice contractions' - annoying for me for the discomfort involved, stressful for Kishore who was on tenterhooks with the false alarms, on constant alert for when we would actually need to leave home for the hospital.
Having become a Hypnobirthing student and advocate from my first pregnancy with Lara, and thus being equipped with
(1) a lack of fear about childbirth in general and
(2) a basic understanding of how all the sensations I would experience fit into the big picture of my body bringing our baby closer to us,
I was less stressed - content to wait for the baby to be "fully cooked" and come out whenever he was ready... though I wouldn't have minded at all if the cooking time ended sooner, rather than later.
With Lara, I had been somewhat 'forced' into an induced labour, even though she was not yet due, and that had resulted in a 5 DAY LABOUR, a Birth Story for another post, so I was not inclined to chemically induce labour, even though I was assured that for second time mothers, it would be 'much faster and easier'...
That morning, I had a hunch *maybe* that day was the day, because in contrast to previous weeks' sensations of tightening, pressure and even spasms that were concentrated in the front of my abdomen and occasionally shot through my sides and legs, I felt period - like cramping in my lower back which I had not felt before throughout the pregnancy.
It was about 8am in the morning then, and my 'surges' were still relatively mild ('surges' being Hypnobirthing - speak for 'contractions', designed to frame them with the more positive connotations needed to counteract common language in which childbirth is presented as something that is unequivocally painful and traumatic, instead of the miraculous, powerful and natural phenomenon it actually is).
I recall (masochistically?) entertaining the thought of opting NOT to have an epidural JUST TO SEE WHAT IT WOULD BE LIKE...
I figured this would be the last time I would be pregnant and so it would be my 'last chance' to experience 'drug free labour' which, apart from the health benefits for baby and mother, might be *interesting* in a way that people who are curious about what getting a tattoo and skydiving and bungee jumping are like, might find these *interesting*...even knowing there will be pain and risk involved...
Since I have tried tattoos and skydiving (unfortunately not being able to squeeze in bungee-jumping while my life was purely my own to risk at no dependents' possible detriment) a similar curiousity about a no-epidural labour was on my mind...
In the absence of other signs of the onset of labour (like 'bloody show' or my waters breaking), I wanted to wait until the surges were coming every few minutes before we actually left the house for the hospital, not wanting to be one of those couples who rushed in too early and had interminable waits for the next stage in unfamiliar, clinical surroundings and/or were made to go home in an anti-climatic manner.
I was even calm enough through my surges to have the presence of mind to wash and blowdry my hair, knowing if I did deliver soon I would not be allowed this luxury for a while.
Around 9am I asked Kishore to prep for Lara and himself to be dressed and breakfasted so we could head to hospital soon, while I sent messages to family members on both sides informing them 'today might be the day.'
My mother, who had briefly served as a midwife before going back into general nursing and then becoming a nursing tutor, prophetically stated that if what I was experiencing was true labour, "the baby would be out by noon".
The pace in which my surges grew closer together was surprisingly quicker than I expected; and while I asked Lara to "Hurry up with breakfast" with only a tad more urgency than we normally tell her to do, little Missy being prone to dilly-dallying at meals, I probably freaked Kishore out when about 930am onwards, I had to instinctively get on my hands and knees a couple of times, eyes closed, trying to practice the Hypnobirthing breathing techniques I had revised to help along the process of my body birthing our child into the world.
I recall him saying a bit frantically as I knelt at our front door, doubled over as he waited for Lara to complete something or other, "Lara hurry up! Can't you see Mama is in so much pain and you are taking your own sweet time??!!"
SIDETRACK: Just the night before, Lara and I had watched a TV show in which a woman gave birth with the usual histrionics accompanying pop culture depictions of labour.
Lara watched the scene, transfixed.
I told her, simply and matter-of-factly, "That's what Mama has to do to get baby brother out Lara, and that's what I had to do for you also."
In most of interactions with my daughter, I have sought to equip her to face life's situations with calmness, truthful common sense, and ideally a minimum of drama.
Those who know the dramatic diva that Lara can be will know that this is a work-in-progress, but her response to me that night showed me some of my 'teachings' were sinking in:
She looked at me unfazed, "But Mama," she said. "You won't cry and scream like that lady, right? You will be BRAVE and stay calm, right?"
#nopressure.
So as we prepped to leave for the hospital I did indeed attempt to be that role model of calm for her, asking her only for her help in keeping very quiet,
"Because Mama needs to focus on bringing baby brother out and she needs quiet to concentrate...".
As we left the house at 10.11am, I texted Kishore's sister Geetha to please prep to pick up Lara from the hospital, and was grateful Kishore had the foresight to ask our gynae to prepare a letter for Geetha to show any police roadblocks between my in-laws' home in Subang Jaya and the hospital in Bangsar, this all happening under the Movement Control Order (MCO).
To Lara's credit, in the journey over to the hospital, she - probably sensing the gravity of the situation, sat very quietly in her seat at the back, and the silence was punctuated only by my occasional deep intakes of breath and some variation of my Ohmmm-like moans when the sensations were at their height.
By the time we got to Pantai Hospital at around 10.30am, my surges were strong enough I requested a wheelchair to assist me in getting to the labour ward, as I did not trust my own legs to support me... and Kishore would have to wait until Geetha had arrived to take Lara back to my in-laws' house before he himself could go up.
I slumped in the wheelchair and was wheeled up to the labour room with my eyes closed the whole time, trying to handle my surges.
I didn't even look up to see the attendant who pushed me... but did make the effort to thank him sincerely when he handed me over, with what seemed like a palpable sense of relief on his part, to the labour ward nurses.
The nurse attending me at Pantai was calm, steady and efficient. I answered some questions and changed into my labour gown while waiting for Kishore to come up, all the while managing the increasingly intense surges with my rusty Hypnobirthing breathing techniques.
By the time Kishore joined me at around 11am (I know these timings based on the timestamps of the 'WhatsApp live feed' of messages Kishore sent to his family), I was asking the nurse on duty, "How soon can I get an epidural??" thinking what crazy woman thought she could do this without drugs???!!!
The nurse checked my cervix dilation, I saw her bloodied glove indicating my mucous plug had dislodged, and she told me, "Well you are already at 7cm (which, for the uninitiated, is 70% of the way to the 10cm dilation needed for birthing), you are really doing well, if you made it this far without any drugs, if can you try and manage without it... I suspect within 2 hours or less you will deliver your baby and since it will take about that time for the anaesthesiologist to be called, epidural to be administered and kick in... it might all be for nothing... but of course the decision is completely up to you... "
So there I was, super torn, should I risk the sensations becoming worse... or risk the epidural becoming a waste?? And of course I was trying to decide this as my labour surges were coming at me stronger and stronger...
I was in such a dilemma...because as a 'recovering approval junkie' there was also a silly element of approval-seeking involved, ("The nurse thinks I can do this without drugs... maybe I CAN do this without drugs... Yay me!") mixed with that element of curiosity I mentioned earlier ("What if I actually CAN do this without drugs... plenty of other women have done it all over the world since time immemorial.. no big deal, how bad can it be...??") so then I thought I would use the financial aspect to be the 'tiebreaker' in my decision making...
I asked the nurse how much an epidural would cost and when she replied "Around MYR1.5k", I still remember Kishore's incredulous face as I asked the question, i.e."Seriously babe, you are gonna think about money right now? If you need the epidural TAKE IT, don't worry about the money!!!"... and while we are not rich by any stretch of the imagination, thankfully RM1.5k is not a quantum that made me swing towards a decision to "better save the money"...
So in the end, I guess my curiosity won out, and I turned down the epidural "just to see what it would be like and if I had it in me" (in addition of course to avoiding the side effects of any drugs introduced into my and the baby's body).
My labour occuring in the time of coronavirus, it was protocol for me to have a COVID19 test done, so the medical staff could apply the necessary precautions. I had heard from a friend Sharon Ruba that the test procedure was uncomfortable, so when the nurse came with the test kit as I was starting another surge, I asked, "Please can I just finish this surge before I do the test?" as I really didn't think I could multitask tackling multiple uncomfortable sensations in one go.
The COVID19 test involved what felt like a looong, skinny cotton bud being inserted into one nostril... I definitely felt more than a tickle as it went in and up, being told to take deep breaths by the nurse. Then she asked me to "Try to swallow" and I felt it go into my nasal cavities where I didn't think anything could go any further, but was proven wrong when she asked me to swallow again and the swab was probed even deeper. Then she warned me there would be some slight discomfort as she prepared to collect a sample... but at that point all I could think about was:
(i) I really don't have much of a choice
(ii) please let this be over before my next surge kicks in
(iii) if all the people breaking the MCO rules knew what it feels like to do this test maybe they won't put themselves at risk of the need to perform one...
In full disclosure as I was transferred into the actual delivery room at some point after 11am, another nurse offered me 'laughing gas' to ostensibly take some of the edge off... I took the self-operated breathing nozzle passed to me but don't recall it making any difference to my sensations..so didn't use it much as it seemed pretty pointless.
I recall some measure of relief when I heard my gynae Dr. Paul entering the room, greeting Kishore and me, and telling us it was going well and it wouldn't be long now and he would see us again shortly.
From my previous labour with Lara I knew the midwives pretty much take you 90% of the way through the labour and when the Dr is called in you are really at the home stretch, so was very relieved to hear his voice though knowing he would leave and come back later meant it wasn't quite over yet.
I do remember realising when I had crossed the Thinning and Opening Phase of labour to the Birthing Phase, by the change in sensations... it is still amazing to me that as the Hypnobirthing book mentioned, having this knowledge I was instinctively able to switch breathing techniques for the next stage of labour .
Was my opting against epidural the right choice for me?
Overall? Yes.
Don't get me wrong.
I *almost* regretted the decision several times during active labour... especially when I felt my body being taken over by an overwhelming compulsion to push that did not seem conscious and was accompanied by involuntary gutteral moans where I literally just thought to myself, "I surrender, God do with me what you will..." (super dramatic I know but VERY real at the time...).
I think I experienced 3-4 such natural explusive reflexes (?), rhythmically pushing the baby down the birth path, one of which was accompanied by what felt like a swoosh of water coming out of a hose with a diameter the size of a golf ball... this was when I realised my water had finally broken...
The nurses kept instructing me to do different things, to keep breathing, to move to my side, then to move to the middle, to raise my feet... and when I didn't comply, Kishore (who was with me throughout both my labours) tried to help them by repeating the instructions prefaced with "Sayang..." but I basically ignored all the intructions because I felt I had no capacity to direct any part of my body to do anything and someone else would have to physically manoeuvre that body part themselves.
When I heard Dr. Paul's voice again and the flurry of commotion surrounding his presence, I knew the time was close... and when I heard the nurse say to Kishore, "Sir, these are your gloves, for when you cut the baby's cord", it was music to my ears...
I'm very, VERY grateful Kiaen slid out after maybe the 4th of those involuntary pushes... the wave of RELIEF when he came out so quickly... it still boggles my mind that my mother was essentially right and as his birth time was 12.02pm, it was *only* about 1.5 hours between our arrival at the hospital and his arrival into the world.
Kiaen was placed on my chest for skin to skin bonding and remained there for a considerable time.
For our short stay in the hospital he would be with us in my maternity ward number C327... another trivially serendipitous sign for me because he was born on the 3rd (May) and our wedding anniversary is 27th (July).
I was discharged the following day 4th May at about 5.30pm, after I got an all clear on COVID19 and a paediatric surgeon did a small procedure on Kiaen to address a tongue-tie that would affect his breastfeeding latch... making the entire duration of our stay about 31 hours.
I have taken the time and effort to record all this down so that whenever life's challenges threaten to get me down I can remind myself, "Ignore the 97% failure probability, focus on the 3% success probability".
Also that the human condition is miraculous and it is such a privilege to experience it.
To our son Kiaen Aaryan, thank you for coming into our lives and choosing us as your parents.
Even though Papa and I are both zombies trying to settle into a night time feeding routine with you, I look forward to spending not only all future Mother's Days, but every day, with you and your Akka...
And last but not least, to my husband Kishore...without whom none of this would be possible - we did it sayang, I love you ❤️
Photo credit: Stayhome session with Samantha Yong Photography (http://samanthayong.com/)
同時也有1部Youtube影片,追蹤數超過7萬的網紅渡辺レベッカ ☆ Rebecca Butler Watanabe,也在其Youtube影片中提到,今日はGReeeeNの新曲「beautiful days」を英語でお届けします♪ ドラマ『家売るオンナ』の主題歌になっています。 英語版を気に入っていただけると嬉しいです(^O^) Enjoy! English cover of "beautiful days" by Japanese band ...
drama free meaning 在 李卓人 Lee Cheuk Yan Facebook 的最佳解答
📌📍《5月35日》「庚子版」 眾籌活動
集結力量 網上演出 六四前夕 全球直播
"May 35th" Gengzi Edition - Crowd Funding
Join Forces for Global Live Online Performance on the night before June 4th.
🔇🔇「以現在的社會狀況,我們的政治氣候,我擔心這個戲未必有機會再上演﹗」導演陳曙曦說。
🔊🔊"With the forecast of the political climate now, I am very worried that this play will not be any chance to put on stage again" said Chan Chu-hei, the director.
🚨🕯️我們希望集結公民力量,
令全球所有人都可以在「六四」免費網上觀賞《5月35日》,
讓這個故事遍地開花,
讓更多人了解真相、追求公義。
🚨🕯️We target to join the force of citizen
to let us share this Online LIVE theatre production
“May 35th”globally, make this story worldwide,
and let the truth speak for itself, justice be sought after.
‼️➡️眾籌支持方法 Way of Crowdfunding:
1) 請即登入網上平台:https://goget.fund/2Wz5kO9
(暫不能用PayPal 戶口,請用"Visa/ Master" 捐款
Please DO NOT use PayPal Account, but click the icon "Visa / Master")
2) 支票捐款- 抬頭寫「六四舞台」,郵寄到
九龍旺角彌敦道618號好望角大廈8字樓(六四舞台)
By Cheque - Please make the cheque payable to "Stage 64", and mail to 8/F, Good Hope Building, 618 Nathan Road, KLN. (Stage 64)
************************************************
2019年六月,是「六四」的三十周年,六四舞台邀請了著名編劇莊梅岩創作《5月35日》。首演5場及加開的6場門票均全部售罄,一致好評,更獲本屆舞台劇獎六大提名,包括最佳劇本!經歷了大半年的社會運動,面對過暴政與暴力,「六四」對香港人多了另一重意義,在謊言與假新聞氾濫的社會,《5月35日》為悼念亦為警世!
🧐🧐為了蒐集資料,編劇莊梅岩曾到訪內地訪問當年「難屬」,亦因此被神秘人「探訪」和「關注」,令她質疑香港的創作自由可能已經岌岌可危。
🤐🤐眼下的暴政和警暴,「廿三條立法」如箭在弦,六四舞台在香港再有生存的空間嗎?
🤬🤬當網絡上充斥假新聞,官方又不斷篡改歷史事件,究竟「六四屠城」和「反送中運動」在不久的將來會變成什麼樣的故事呢?
我們不知道答案,但只要有機會,我們仍然要演下去﹗因此當社會運動仍在激烈抗爭之際,六四舞台就馬上籌組了《5月35日》(庚子版)。
📆根據中國歷法,2020年是庚子年;翻開中國歷史,庚子年往往是浩劫之年。香港經歷多個月的社會運動,「六四」對步入庚子年的香港人有何意義?六四舞台今年誠邀著名導演陳曙曦,連同全新班底,重新創作《5月35日》 的「庚子版」。
😷😷鑑於疫情持續,政府下令關閉全港劇院,令原訂5月在香港藝術中心的舞台演出被迫取消,劇團為堅守信念,破天荒決定把這個震撼人心的六四故事以網上直播形式,於2020年六四前夕向全球人士同步免費播放(粵語演出,附中英文字幕),並於6月4日全日24小時在網上分享。其錄像版本亦將會製作成電影影片,把演出搬上大銀幕,讓更多人了解真相、追求公義。🖐️🖐️🖐️🖐️🖐️
June 2019 marked the 30th anniversary of the “June Fourth Incident”. Local art group Stage 64 joined hands with renowned playwright Candace Chong Mui-ngam to create May 35th. The first 5 premieres as well as the 6 additional shows were all sold out with great acclaims, followed by 6 nominations in the subsequent Hong Kong Drama Awards, including Best Script!
The social movement in the past 6 months has made Hong Kongers no strangers to tyranny and brutality, and has transcended the meaning of "June Fourth" within us. Especially when we are living in a world full of lies and fake news, the play "May 35th" is for mourning and also a warning!
🧐🧐Candance Chong Mui-ngam has visited the Mainland for screenplay research. There she met up with some interviewees, whose family members were June Fourth Massacre victims. It turned out some mysterious figures paid her a "visit" in return with "unexpected concern". She couldn't help but worrying: Is the creative freedom deprived even in Hong Kong?
🤐🤐Witnessing the escalating brutality against protestors, the eagerness of enacting Basic Law Article 23, how much longer can a play like "May 35th" be staged in Hong Kong?
🤬🤬Worse still are the tremendous fake news on the Internet and the tampering with history. Can you imagine how "June Fourth Incident" and "Anti-Extradition Bill Protest" will be interpreted in the near future?
We have no clue, but! As long as we have this opportunity to express, we will go on. Even when the protest across the city was still intense, Stage 64 started to plan for another "May 35th" , the Gengzi Edition.
📆In the Lunar calender, 2020 is called the year of the Gengzi. Historically speaking, the year of the Gengzi were always catastrophic. After months of social unrest, Stage 64 invited prominent director Chan Chu-hei, to re-create "May 35th" into Gengzi Edition with new cast and crew.
😷😷Then comes the Coronavirus pandemic and the compulsory closure of theatres by the Government. That left us no choice but to cancel the "May 35th" performance, which was originally scheduled to stage at Arts Centre in May. But what if we adhere to our beliefs? Here comes the bold decision-\-\to live stream this astonishing show, globally and for free on the night before June 4th, 2020 (Presented in Cantonese, with Chinese and English subtitles). The live version will then be shared online throughout the day on June 4th. What’s more? The performance will be filmed separately and released in cinemas. Let the truth speak for itself, justice be sought after. 🖐️🖐️🖐️🖐️✋
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
💰籌款目標💰
35萬,但50萬能讓我們做得更多
Crowding Funding Goal
HK$350,000, but we can go further if we get HK$500,000.
🆘製作一齣舞台劇的基本成本相當高,一般要靠數千張數百元的門票收入才能維持收支平衡。在疫情下失去劇院,沒有門票收入,加上題材敏感,《5月35日》要獲得商業贊助機會是「零」。因此,我們只能靠公民發揮力量,解囊相助,協助我們把舞台劇作全球網上直播及製成影片,把故事帶到更遠。
🆘A stage production costs a lot. Generally we need to sell several thousands of tickets to break-even. Considering the circumstances of coronavirus pandemic, we can no longer perform in theatres and therefore no income from box office. In addition, due to the sensitivity of the theme / topic, in spite of our best endeavours, it is impossible for May 35th (Gengzi Edition) to receive any commercial sponsorship. What we need now is everyone exert their power and generosity, elevating May 35th (Gengzi Edition) to online streaming platform and even to cinemas, bringing the story to the rest of the world.
drama free meaning 在 Atichart Chumnanont Facebook 的最讚貼文
ทุกอย่างมี 2 ด้านให้เราคิดเสมอ ..ลองอ่านดูนะ เค้าเขียนดี
การช่วยเหลือที่ถ้ำหลวงในครั้งนี้ จริงอยู่เราสูญเสียทรัพยากรมากมาย เพื่อกอบกู้ 13 ชีวิต
แต่ทำไมนะ ผมคิดว่าทุกอย่างที่เราเสียไป มันไม่ใช่เสียเปล่า แต่เราได้อะไรกลับคืนมา มากมายเหลือเกินจากเหตุการณ์นี้
1) ท่ามกลางปัญหา เราได้เห็นว่า ประเทศไทยมีคนที่ความสามารถในการจัดการได้ดี และมีความเป็นผู้นำสูงมาก อย่างท่านผู้ว่าฯเชียงราย เมื่อเกิดเหตุ ท่านวางแผน และจัดการปัญหาเฉพาะหน้าได้อย่างรวดเร็ว ทำให้เห็นว่า คนที่จะมาถึงตำแหน่งนี้ได้ ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย
2) เราได้เห็น ความเด็ดขาดของผู้ว่า โดยเฉพาะที่บอกว่า คนที่อยากมาช่วย ใครอยากมาก็มาได้ แต่ต้องมาถกหลักการกันก่อน ว่าสิ่งที่นำเสนอมันทำได้หรือไม่ หรือว่าเป็นไอเดียที่จะถ่วงทีมให้ช้าลง ไม่ใช่ว่าคนที่อยากช่วยจะมีประโยชน์ทั้งหมด ซึ่งผู้มีอำนาจเด็ดขาด ต้องเลือกใช้คนให้ถูก ไม่ใช่รับความช่วยเหลือไปเสียทุกอย่าง
3) แน่นอน ใครๆก็รู้ว่าการค้นหาเด็กให้พบคือสิ่งสำคัญ แต่ ผู้ว่าฉลาดมาก ที่ให้ความสำคัญก่อนกับ "คนที่เข้าไปช่วย" อะไรที่เสี่ยงภัย เช่น ดำน้ำในสภาวะเสี่ยงเกินไป หรือ การเสี่ยงว่ายน้ำโดยมีโอกาสเสี่ยงไฟดูดไฟช็อต ผู้ว่าจะไม่ยอมให้หน่วยซีลลงน้ำ ซึ่งเป็นเรื่องถูกต้องแล้ว การช่วยหนึ่งคน ไม่ได้แปลว่าต้องเอาชีวิตของอีกคนเข้าไปแลก
4) เราได้เห็นว่า กลยุทธ์อะไรก็ตาม ต้องมีแผนสำรองอยู่เสมอ ในตอนแรกแผนดั้งเดิม คือให้หน่วยซีล เข้าถ้ำไปเรื่อยๆ เพื่อไปหาทั้ง 13 คนที่ติดถ้ำ แต่สุดท้าย เราก็มีแผนสอง คือตรวจเช็กปล่องด้านบนภูเขา ว่าจะสามารถหย่อนตัว ทะลุถึงถ้ำได้เลยหรือไม่ และแผนสามคือไอเดียการเจาะภูเขา การไปถึงจุดหมาย ไม่จำเป็นต้องมีแผนเดียว แต่การเปิดรับทุกหนทางที่เป็นไปได้ ก็ยิ่งมีโอกาสไปถึงเป้าหมายเร็วขึ้น
5) เราได้รู้จักหน่วยซีล ว่าคืออะไร บางคนไม่รู้เลยว่าที่ไทยก็มีด้วย ได้รู้ว่า SEAL ย่อจาก (SEa - Air - Land) คือหน่วยรบที่ปฏิบัติงานได้ทั้งในทะเล บนอากาศ และภาคพื้นดิน เป็นหน่วยทหารที่มีสภาพร่างกายแข็งแกร่ง ผ่านการฝึกหฤโหด และในยามคับขัน ความยอดเยี่ยมของหน่วยซีล ก็สามารถเป็นประโยชน์กับภารกิจได้
6) เราได้รู้จักภูมิศาสตร์ของประเทศไทยมากขึ้น หลายคนรู้จักถ้ำหลวงเป็นครั้งแรก ได้รู้ว่าขุนน้ำนางนอนอยู่ตรงไหน ได้รู้ว่าเชียงรายก็มีสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจแบบนี้ด้วย ได้รู้จักคำว่า "ถ้ำ" ในความหมายใหม่ บางถ้ำมันยาวเป็นกิโล และคดเคี้ยวเหมือนเขาวงกต
7) เราได้ความรู้เรื่องการเอาชีวิตรอดมากขึ้น ได้รู้จัก "กฎ 333" ว่าในภาวะใดบ้างที่คุณจะมีชีวิตรอดได้ คือ ขาดอากาศหายใจได้ 3 นาที , ขาดน้ำดื่มได้ 3 วัน , ขาดอาหารได้ 3 สัปดาห์ ถ้ามากกว่านี้ก็จะตาย (แต่แน่นอนนี่เป็นแค่กฎคร่าวๆไม่ได้ใช้ได้กับทุกคน) ได้ความรู้ว่า แม้จะไม่มีอาหาร แต่ร่างกายมนุษย์ สามารถดึงพลังงานสำรองที่สะสมในรูปไขมันมาใช้ได้
8) เราได้เห็นความเสียสละของคนในพื้นที่ ยอมให้สูบน้ำเข้าเทือกสวนไร่นา ทั้งๆที่พวกเขาเริ่มทำกสิกรรมกันแล้ว ไม่มีใครอยากทำให้ตัวเองวุ่นวาย และเสียผลประโยชน์ แต่สุดท้าย เมื่อมันเป็นเรื่องความเป็นความตาย ทุกคนเข้าใจดี ซึ่งนี่คือการเสียสละอย่างแท้จริง
9) เราได้เห็นความสามารถของสื่อมวลชน ในเงื่อนไขที่จำกัด ไม่มีอะไรพร้อมสักอย่าง คุณสามารถนำเสนอให้ สื่อของตัวเองมีความน่าสนใจได้ หรือไม่ คุณมีมุมมองที่เฉียบขาดมากกว่าที่อื่นหรือเปล่า และที่สำคัญ คุณจะเคารพกติกาที่เจ้าหน้าที่ตั้งไว้ หรือจะกล้าแหกกฎเพื่อได้ข่าวที่เหนือกว่าช่องอื่น
10) เราได้เห็น ทักษะการใช้โซเชียลเน็ตเวิร์กที่มีประสิทธิภาพ อย่างทวิตเตอร์ของ Mthai การนำเสนอข้อเท็จจริงอย่างตรงไปตรงมา รวดเร็วฉับไว ไม่ต้องสร้างดราม่า ก็สร้างความนิยมได้เช่นเดียวกัน
11) เราได้รู้ว่า สิ่งที่เราหวัง สิ่งที่เราคิด กับสิ่งที่เกิดขึ้นหน้างาน มันไม่เหมือนกันเลย หลายๆอย่างเราคิดได้ แต่ในสถานการณ์จริงมันทำไม่ได้ มีคนบอกว่า ทำไมเราไม่ห้อยอาหารลอยน้ำไปให้ถึงมือเด็ก มีคนอธิบายว่า เพราะในถ้ำน้ำมันไม่ได้ไหลตรงๆเหมือนแม่น้ำ เอาของลอยน้ำ ก็ไปติดโขดหิน เด็กไม่ได้รับแน่นอน หรือ มีบางคนถามว่าทำไมไม่ระเบิดถ้ำ ก็มีคนอธิบายว่า ระเบิดแล้วถ้าหินถล่มลงมาจนปิดทางเข้าออกทั้งหมดล่ะ แบบนี้เด็กตายเลยไหม เราได้เข้าใจว่า สิ่งที่จินตนาการ มันอาจทำไม่ได้ในชีวิตจริง
12) เราได้รู้ว่า ในสังคมนี้ มีคนอยากเอาหน้ามากมาย บางคน รู้ว่าตัวเองไม่มีทักษะอะไรที่จะช่วยได้ (คือจะบอกว่า มาเป็นกำลังใจ อยู่ตรงไหนก็ส่งใจไปได้จริงไหม) แต่ก็อยากเอาตัวไปให้สื่อได้เห็นว่ามาลงพื้นที่แล้ว ในทางตรงกันข้าม มีคนจำนวนมากยอมทำงานหนักเป็นมดงาน เพื่อให้ภารกิจได้เดินหน้าต่อ แต่คนเหล่านี้ ไม่ได้ต้องการป่าวประกาศใดๆ เขาต้องการผลสำเร็จ ไม่ใช่ชื่อเสียงของตัวเอง
13) เราได้เห็นว่าในประเทศไทย ความเชื่อ กับ วิทยาศาสตร์มันสามารถไปด้วยกันได้อย่างประหลาด ในขณะที่ทีมงานกำลังจะเจาะถ้ำ ก็ยังต้องขออนุญาตจากเจ้าป่าเจ้าเขา หรือขณะที่ เราใช้เทคโนโลยีโดรนที่ล้ำยุคในการช่วยค้นหา แต่อีกด้านเราก็เห็นภาพชาวบ้านกราบไหว้ ครูบาบุญชุ่ม ที่เข้าไปทำพิธีเปิดตา มันเป็นส่วนผสมที่ไม่น่าเชื่อ แต่ก็เกิดขึ้นกับประเทศไทยจริงๆ
14) เราได้เห็นว่า ในยามที่ทุกคนกำลังสับสน ย่อมมีคนหาโอกาสฉวยผลประโยชน์เสมอ คนที่อ้างให้โอนเงินเข้าบัญชีตัวเอง อ้างขอเงินไปช่วย 13 ชีวิตติดถ้ำ แบบนี้มีเยอะ คนเสพข่าวสารต้องระวังให้ดี อย่าใจดี จนขาดสติ ต้องเช็กให้รอบคอบ เพราะคนชั่วโลกนี้มันมีเยอะ คนแบบนี้ต้องไม่ตายดีแน่
15) เราได้เห็นว่า ทุกความสามารถมีประโยชน์ ช่างไฟฟ้า นักขุดเจาะน้ำบาดาล ช่างต่อท่อ แพทย์ นักปีนเขา ทหาร นักข่าว พ่อครัว ช่างภาพ ล่าม นักวิทยาศาสตร์ ทีมกู้ภัย นักดำน้ำ นักดนตรี นักธรณีวิทยา ฯลฯ ในยามจำเป็น ทุกคนสามารถใช้ทักษะของตัวเอง เพื่อเป้าหมายสูงสุดร่วมกัน มันแสดงให้เห็นว่า ไม่มีอาชีพไหน เหนือกว่าอาชีพไหน ทุกคนสามารถสร้างสรรค์สังคมได้ในทางของตัวเอง
16) เราได้เห็นคนจินตนาการเยอะเหลือเกิน บางคนบอกว่าเด็กไปพัวพันกับคดียาเสพติด บางคนคิดไปขนาดว่า จริงๆเจอตัวเด็กตั้งนานแล้ว แต่ปล่อยออกมาไม่ได้ เพราะกำลังเคลียร์เรื่องยาเสพติดอยู่ มีทฤษฎีสมคบคิดมากมาย แต่สุดท้ายก็เหมือนอย่างที่ผู้ว่าบอกนั่นแหละ "ขอให้งดใช้จินตนาการ" และอย่างที่ รองผู้บัญชาการตำรวจภูธร ภาค 5 บอก "ถ้ำหลวงไม่ใช่พื้นที่สีแดง" คือ การคิดเรื่อยเปื่อย มีโทษมากกว่าประโยชน์นะ
17) เราได้เห็นว่า ในช่วง 3-4 วันแรกของเหตุการณ์ทุกคนยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ทุกอย่างชุลมุนไปหมด แต่หลังจากนั้น ทุกอย่างก็เริ่มมีระบบระเบียบมากขึ้น รถราที่ใครจะขึ้นไปบนเขาก็ได้ โดนกันไว้ด้านล่าง เจ้าหน้าที่จัดรถโดยสาร รับส่งคนขึ้นลง ทำให้การจราจรไม่ติดขัด ขณะที่ ทีมงานก็มีการซักซ้อมอย่างดี ถ้าหากพบเด็กแล้วจะทำอย่างไร ทุกอย่างมีแบบแผนเป็นระบบ ไม่มั่วซั่ว อย่าดูถูกความสามารถของเจ้าหน้าที่เลย เขาก็พยายามทำทุกอย่างให้ง่ายที่สุดต่อการจัดการล่ะ
18) เราได้เห็น น้ำใจของชาวต่างชาติ บางคนมาช่วยผ่านทางรัฐบาลส่งมา บางคนเดินทางมาด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน การที่ท่านแสดงถึงน้ำใจที่มี เราขอคารวะทุกท่าน มา ณ ที่นี้ มันทำให้เห็นอีกด้วยว่า ในยามวิกฤติ ไม่มีกำแพงของเชื้อชาติ
19) เราได้รู้ว่าข่าวสารสมัยนี้ไปเร็วมาก เรื่องเกิดแค่ 1 วัน ทั้งโลกรู้แล้วว่ามีเหตุคนติดถ้ำที่ไทย ซึ่งทำให้คนทั้งโลกจับตาดูอยู่ ทุกๆการกระทำ ทุกๆการตัดสินใจ จะเป็นบทพิสูจน์ให้โลกเห็นเลยว่า ประเทศไทย มีฝีมือแค่ไหน ในการรับมือกับปัญหา
20) หลายคนไปด่าเด็ก ว่าเด็กพวกนี้ไม่ควรได้รับการสรรเสริญอะไรทั้งนั้น เป็นเด็กซน แล้วทำให้คนอื่นเดือดร้อน คือทำไมใจร้อนรีบด่าจัง ยังไม่รู้ที่มาที่ไปอะไรเลยไม่ใช่หรอ ยังไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องเอาตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์นั้น น้ำขึ้นอย่างไร ต้องเอาตัวรอดแบบไหน ไม่มีใครรู้เหตุการณ์จริงๆเลย ได้แต่คาดเดาไปเรื่อย แล้วการที่ไปต่อว่าเด็กๆแบบนั้น มันยุติธรรมหรือ
21) และสมมติว่า เด็กๆผิดจริง ผมอยากให้คิดแบบนี้ครับ ว่าใน 13 คน (แม้จะมีโค้ชอยู่ก็เถอะ) แต่เด็กๆโดยรวม ส่วนใหญ่อายุระหว่าง 13-16 ปี พวกเขาก็ยังเด็ก ยังไม่มีประสบการณ์ชีวิต ยังทำอะไรไม่ทันคิด ตอนเราเป็นเด็ก เราไม่เคยทำผิดพลาดกันหรอ? เราก็เคยกันทั้งนั้น ผมเชื่อว่าเด็กพวกนี้ เขาเองไม่อยากให้คนอื่นลำบากหรอก เขาแค่ประเมินสถานการณ์ผิดไป ไม่รู้ว่าน้ำมันจะท่วมถ้ำได้ขนาดนั้น ชนิดที่ร้อยวันพันปี ไม่เคยท่วมแบบนี้ ไปมาหลายครั้งก็ไม่เคยเจอท่วม มันเป็นความผิดพลาดที่ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดขึ้น มันเป็นแจ๊กพ็อตพอดี คือไม่ต้องชมน่ะใช่ ตักเตือนได้ แต่ก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปด่าเขาเหมือนกัน
22) สิ่งที่แต่ละองค์กรพยายามมอบให้เด็ก อย่างสโมสรเอสซีจี เมืองทองฯ อยากให้ทีมหมูป่า มาดูบอลที่สโมสร และได้โอกาสฝึกกับทีมเยาวชน หรือ สโมสรเชียงราย เตรียมให้ตั๋วดูบอลฟรีตลอดชีวิต มันไม่ใช่การมอบรางวัลให้คนทำผิด แต่มันเป็นการส่งกำลังใจให้ครอบครัวของเด็กต่างหาก ให้คุณพ่อคุณแม่ทุกคนมีแรงใจสู้ต่อว่า เจ้าจงรอดกลับมาเถอะนะ มีสิ่งดีๆรออยู่มากมาย อย่าเพิ่งมาจบชีวิตตอนนี้เลย
23) ใครอยากเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงตาย คุณเอาตั๋วดูบอล มาแลกกับชีวิตทั้งชีวิต เป็นคุณ คุณเอาหรอ มีคนบอกว่า จากนี้ถ้าเด็กคนไหนอยากได้อะไร ก็คงวิ่งไปติดถ้ำ เพื่อให้คนช่วยออกมา แล้วจะได้มีผู้ใหญ่มาให้ของรางวัลมากมาย คือ ก็อยากเห็นเหมือนกัน ว่าใครจะเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงกับของตอบแทนแบบนี้
24) อีกอย่าง ถ้าเด็ก "รอดชีวิต" จริงๆ การที่พวกเขาติดอยู่ในสถานการณ์ลำบากขนาดนี้ แล้วยังประคับประคองสติ จนรอดชีวิตได้ไม่คลุ้มคลั่งไปก่อน มันก็เป็นเรื่องน่าทึ่งนะ น่านั่งพูดคุยกับเขา ว่าในสถานการณ์บีบคั้น เขาคิดอะไร ถึงรอดตายมาได้ น่าจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับอีกหลายๆคนได้เลย
25) รวมถึงเรื่องสภาพร่างกายด้วย ว่าในสภาพที่มีอาหารน้อย น้ำน้อย ทุกอย่างจำกัดหมด พวกเขามีอาการอย่างไรบ้าง และทำอย่างไรถึงรอดชีวิตมาได้ เป็นประสบการณ์ใหม่ ที่อนาคตถ้ามีคนโชคร้ายเจอเรื่องแบบนี้อีก จะได้พอมีแนวทางว่าต้องทำอย่างไร
26) ในครั้งนี้ ประเทศไทยแลกอะไรไปหลายอย่าง เงินทอง กำลังกาย ทรัพยากร แม้แต่ธรรมชาติ ป่าเขาอยู่ของมันดีๆ ก็จำเป็นต้องถูกตัดไม้ ระเบิดหิน เพื่อเพิ่มโอกาสในการช่วยเหลือทุกคนให้รอดปลอดภัย เราเสียอะไรไปเยอะมากจริงๆ
27) แต่สิ่งที่เราได้เรียนรู้จากเรื่องนี้ก็มากมายเช่นกัน กับภัยพิบัติที่เกิดขึ้นครั้งแรก ได้ประสบการณ์ ได้ความรู้ ได้อุทาหรณ์ ได้เห็นมุมมองจากคนทุกสาขาอาชีพ และได้เห็นคนทั้งประเทศรวมใจกันเป็นหนึ่ง
28) และเด็กๆ ถ้ารอดมาได้ พวกเขาจะได้รับรู้แน่นอนว่า คนทั้งชาติต้องแลกกับอะไรมาบ้าง เพื่อให้เขามีชีวิตต่อไป เขาจะใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทอีกเลยต่อจากนี้ และทั้ง 13 คน ก็จะกลายเป็นอนาคตของประเทศชาติเราต่อไปในทางใดทางหนึ่ง
29) ที่สำคัญที่สุดอีกข้อคือ เรื่องนี้จะเป็นข้อเตือนใจให้วัยรุ่น และเยาวชนของชาติคนอื่นๆ ให้คิดอ่านอะไรให้รอบคอบมากขึ้น และต้องตระหนักเลยว่า ต้องมีสติให้มาก เพราะเวลาเกิดเรื่องขึ้นมา ไม่ใช่แค่ตัวเองที่ลำบาก พ่อแม่ก็เป็นห่วง แถมคนอีกมากมาย ต้องมาลำบากเพื่อตัวเอง
30) แน่นอน ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว แทนที่จะหัวเสีย ไปโมโหว่า "มันไม่ควรเกิดขึ้นแต่แรก" หรือ "ทำไมเด็กไม่อ่านป้ายคำเตือน" ก็ยอมรับความจริงตรงๆไหมว่ามันเกิดขึ้นแล้ว และ ย้อนคิดดีกว่า ว่าเราจะเก็บเกี่ยวอะไรได้บ้างจากเหตุการณ์นี้
จริงไหม?
ขอให้ผู้ช่วยเหลือ เจ้าหน้าที่ และผู้ประสบภัยทุกคนปลอดภัย
#ถ้ำหลวง #ทีมหมูป่า #HOPE
The help at tham luang is true. We lost a lot of resources to save 13 lives.
But why? I think everything we lost is not a waste, but we get so much back from this incident.
1) in the midst of problems, we have seen that Thailand has a very high leadership ability to manage and leadership like governor of Chiang Rai. When he quickly planned and manage the problem quickly, it shows that the person who will arrive at this position did not come because Lucky help
2) we have seen the truth of the governor, especially saying that those who want to help. Whoever wants to come, but we have to discuss the principle whether the presentation can do or is the idea to slow down the team, not that the one. If you want to help, it will be useful. All the authority must choose to use the right person, not receive all help.
3) of course, everyone knows that finding children is important, but the governor is very smart to focus on "people who help" something that is dangerous, such as diving in too risky or swimming with a chance to risk of sucking fire. Lot Gov won't let navy seal get into the water, which is right. Helping one doesn't mean taking another person's life in exchange.
4) we have seen that whatever strategy must always have a backup plan. The Original plan is to let navy seals keep going to go to the cave to the cave. But in the end, we have a second plan is to check the crater on top. Whether it can be able to go through the cave. And plan three is the idea of drilling mountains. Reaching the destination doesn't have to have one plan, but opening every possible way, the faster the chance to reach the goal.
5) we have known navy seal what it is. Some people don't know that Thailand also know that seal squat from (Sea-Air-land) is a force that works both in the sea, on air and ground as a military unit. Strong body condition through brutal training and in trouble, the superb of navy seal can benefit the mission.
6) we have known the geography of Thailand more. Many people know tham luang for the first time. We know where the nobleman is sleeping. Know that Chiang Rai also has interesting attractions like this. Know the word "Cave" in some new meaning. The Cave is a kilo long and crooked like a labyrinth.
7) we know more about survival. Know "Rule 333" what condition you can survive is lack of air for 3 minutes, lack of drinking water for 3 days, lack of food. 3 weeks. If more, I will die (but of course, this is just a sketchy rule. It doesn't work for everyone). I have knowledge that even without food, the human body can pull back up energy accumulated in fat.
8) We have seen the sacrifice of local people who allow to smoke water into the field. Even when they start doing karma, no one wants to mess themselves and lose benefit. But in the end, when it's death, everyone understands. Is truly a sacrifice.
9) we have seen the ability of the press in limited terms. Nothing is ready. Can you present to your media interesting? Do you have more sharp views than other places and most importantly, will you respect the rules that the authorities set? I will dare to break the rules to hear above other channels.
10) we have seen effective social networks skills like mthai twitter. Presenting facts, fast, fast, no need to create drama, it can create popularity as well.
11) we know that what we hope, what we think about what happens in front of the event is different. Many things we can think of. But in real situations, we can't do it. Someone says why we don't hang food to float water. A child's hand, someone explained that because in the cave, the oil doesn't flow straight like a river, put the floating stuff, then the water is stuck in the rock. The kid didn't get it for sure. Someone asked why they didn't explode the cave, someone explained that it exploded if All like this. Do kids die? We understand that what I imagine may not be done in real life.
12) we know that there are many people who want to face in this society. Some people know that they don't have any skills to help. (well, I want to say that I'm rooting for you can send my heart. is it true) but I want to give myself to I see that I have come to the area. On the contrary, there are many people who are willing to work hard as an ant to keep the mission to move on. But these people don't want any announcement. They want success,
13) we have seen that in Thailand, faith and science can go together freak together. While the team is about to penetrate the cave, we still need to ask permission from the forest or while we use great drone technology to help find our other side. I saw a picture of villagers paying respect to teacher ba bunchum who went to do an eye opening ceremony. It was an unbelievable combination, but it really happened
14) we have seen that when everyone is confused, there are always a chance to take advantage of those who claim to transfer money to their account claim to help 13 lives in the cave like this. There are many people who use news. Be careful. Don't be kind. I have to check it carefully because there are many people in this world. There are many people like this will not die.
15) we have seen that every ability is useful, electrician, groundwater driller, pipeline, doctor, hiker, soldier, journalist, photographer, photographer, rescue team, rescue team, musician, musician, geologists, etc. Everyone can use their own skills. For a common goal, it shows that no career surpasses any career. Everyone can create society in their own way.
16) we have seen a lot of imaginary people. Some people say that kids are involved in drug cases. Some people think that they have found the kid for a long time, but they can't let it out because they are clearing drugs. There are many conspiracy theories, but What the governor said, " Let's stop using imagination " and as the deputy commander of Phu Thon Police, part 5 says, " Tham Luang is not red area " is to think random. There is more punishable than
17) we saw that during the first 3-4 days of the incident, everyone still couldn't catch the beginning. Everything was commotion. But after that everything started to have more organized system. The car that anyone could go up on the hill got hit below the staff. Bus shuttle people up and down makes traffic from getting stuck while the team has a good practice. If they meet the kid, what to do? Everything has a pattern. Don't underestimate the ability of the officer. He tries to do everything as easy to manage.
18) we have seen the kindness of some foreigners to help through the government. Some people come by themselves. No matter what you show the kindness that we salute everyone here, it makes you see that in crisis, there is no wall of race.
19) we have known that news nowadays is going fast. It's happened for only 1 days. The whole world knows that there is a reason for people in the cave in Thailand which makes the whole world to watch every action, every decision will prove to the world. How skillful is Thailand to deal with problems
20) many people say that these kids should not be praised. They are naughty kids and hurt others. Why are they are you so impatient? Don't know what dobt. Don't they don't know why they have to put himself down. In that situation, how to survive. No one knows the real incident. But keep guessing. is it fair to blame kids like that?
21) and assuming that kids are wrong, I want you to think that in 13 people (even with coaches) but most kids are between 13-16 years old. They are young and have no life experience yet. I couldn't do anything when we were kids. Didn't we ever make mistakes? We used to each other. I believe these kids don't want other people to be difficult. They just underestimate the wrong situation. I didn't know that the oil could flood that much. The kind of a hundred days and a thousand years. I have never been flooded like this many times The mistake that no one knew would happen is jackpot. It's not to watch. Yes, I can warn, but there is no need to scold him either.
22) what each organization is trying to give to kids like scg muangthong club. Want the wild boar team to watch football at the club and get a chance to train with youth team or Chiang Rai Club. Prepare for free football tickets for the rest of their life. It's not to reward the wrong person, but it is sending encouragement to the family of children. Let all parents have energy. Keep fighting. Come back. There are many good things waiting. Don't end your life now.
23) who wants to risk your life? You take tickets to watch football for your whole life. Do you want it? Someone said that if any kid wants anything, they will run into the cave so that people can help out so that there will be adults. Come to give many rewards. I want to see who will risk their lives with this kind of return.
24) by the way, if kids really "survive" they are stuck in this difficult situation and still hold their mind until they survive. It's amazing. It's amazing to sit and talk to him that in the situation. Squeezed him. What did he think to survive? It should be an inspiration to many others.
25) including physical condition, in a condition with less food, everything is limited. How do they have symptoms and how to survive. It's a new experience in the future. If someone is unlucky, there will be a way to have a way to be a way. How to do it?
26) in this time, Thailand exchanged many things, money, body, resources, resources, even nature, the forest is good things need to be cut, stone exploded to increase the chances of helping everyone safe. We have lost a lot.
27) but there are many things we have learned from this. with the first disaster, experience, knowledge, see the perspective from every career field and see the whole country together as one.
28) and children, if they survive, they will surely know what the whole nation has to exchange for him to live. He will live careless. from now on, and all 13 of them will become the future of our nation. Next in some way
29) the most important thing is that this will be a reminder for teenagers and youth of other nations to think. Read more carefully and you need to realize that you need to be very conscious because when things happen, not just yourself that are difficult, parents are worried. Plus many people have to be tough for themselves.
30) of course no one wants this incident. But when it happens, instead of being angry that " it shouldn't happen in the beginning " or " why don't kids read the warning signs " accept the truth that it happened and Better think about what we can reap from this event
Is it true?
May all helpers, staff and victims be safe.
#ถ้ำหลวง #ทีมหมูป่า #HOPETranslated
drama free meaning 在 渡辺レベッカ ☆ Rebecca Butler Watanabe Youtube 的最佳貼文
今日はGReeeeNの新曲「beautiful days」を英語でお届けします♪
ドラマ『家売るオンナ』の主題歌になっています。
英語版を気に入っていただけると嬉しいです(^O^)
Enjoy!
English cover of "beautiful days" by Japanese band GReeeeN.
It is the theme song for TV drama "Ie Uru Onna" (The Woman Who Sells Houses).
Enjoy the English version!
~♪~♪~♪~♪~♪~
曲情報 / SONG INFO
~♪~♪~♪~♪~♪~
GReeeeN / beautiful days
Released 2016
Theme song for TV drama "Ie Uru Onna"
Music/Lyrics: GReeeeN
English Lyrics: Rebecca Butler Watanabe
■Official MV
Lyric Video: https://youtu.be/PTq9CWxhpQw
Drama Preview: https://youtu.be/te8c6-4jt2k
~♪~♪~♪~♪~♪~
リンク / LINKS
~♪~♪~♪~♪~♪~
■HP⇒ http://BlueEyedUtaUtai.jimdo.com
■Facebook⇒ http://facebook.com/blueeyedutautai
■Twitter⇒ @BlueEyedUtaUtai
~♪~♪~♪~♪~♪~
歌詞 / LYRICS
~♪~♪~♪~♪~♪~
On the day you left, my heart stopped keeping time
And I’ve been standing in the same place watching life go by
Never did imagine I’d standing here alone
Without the kindness of your words to shield me from the cold
Photographs where we’re smiling together
Reading back what you wrote in your letter
Finally, I understand, but it’s too late, I realize
Now that you’ll never come back this place
How can we say the things we want to say?
All I ever wanted was to be with you forever
I love you still today
And I still long to see your face
I am always searching for your shadow in corners near and far
So, baby, please come back to me
'Cause I’m ready to be
What you needed me to be from the very start
I remember when we were so young and free
When we could take or deal a hurtful blow so callously
When we thought we’d have it all for all eternity
Back before I ever knew the true meaning of misery
From the nights when we talked ‘til the morning
To the days we spent angry and warring
Every single moment that I spent with you was beautiful
If I could make a wish that would come true
I would wish I could say all this to you
I’d wish I could go to you wherever you may be
As days keep passing by
I get swept up in the tide
And the sky above stains me in the colors of the setting sun
Reflected in my eyes
As I stand here tonight
Just a shadow looking so lonesomely above
I release the words into the sky, hoping they reach your ears
As I let the feelings I’ve been keeping inside free
Oh, I miss you…
How I long to touch you one more time
Want to feel your hand entwined with mine
I reach out with all of me
I love you still today
I love you still today
And my heart keeps breaking over and over again
Wish I could go back to before
Align my shadow with yours
Like the beautiful days I thought would never end
Somehow I wish I could make you smile again